اَلْحَمْدُ لِلهِ الَّذِي هَدَانَا لِهَـذَا وَمَا كُنَّا لِنَهْتَدِيَ لَوْلا أَنْ هَدَانَا اللهُ [1]
خداي را سپاس، كه ما را در شمار امت آخرين پيامبر(صلي الله عليه و آله و سلم) قرار داد و كتاب گرانقدر قرآن را براي هدايت ما و بلكه همه بشريت، بر بنده برگزيدهاش فرو فرستاد؛ كتاب عزيزي كه امير بيان حضرت علي (عليه السلام) در وصفش فرمود:
« وَاعْلَمُوا أنَّ هذَا الْقُرآنَ هُوَ النّاصِحُ الَّذي لا يَغُشُّ وَ الهادِي الّذي لا يَضِلُّ والمحَُدِّثُ الّذي لا يَكْذِبُ. وَ ما جالَسَ هذا القرآنَ أحَدٌ إلاّ قامَ عنْهُ بِزيادَةٍ أوْ نُقْصانٍ؛ زيادَةٍ في هُدًي أوْ نُقْصانٍ مِنْ عَمًي ... : بدانيد كه اين قرآن پنددهندهاي است كه فريب نميدهد و هدايتگري است كه گمراه نميكند و سخنگويي است كه دروغ نميگويد. هيچكس همنشين قرآن نشد مگر آنكه با فزوني و يا كاهشي از كنار آن برخاست؛ فزوني در هدايت و كاهش در كوردلي و جهل ...»[2]