شهید حسن لقب دوست - ماهواره

بامداد روز دوشنبه دهم مهرماه 1336 در خانواده‏ اى  س.....

{ نام : حسین
     { نام خانوادگى : لقب‏دوست آرانى
     { فرزند : رمضان‏على
     { تاریخ شهادت : 11/1/1364
     { محلّ شهادت : جزیره مجنون ـ عملیّات بدر
     { نوع عضویّت و شغل : پاسدار
     { مكان دفن : گلزار شهداى امام‏ زاده هلال‏ بن‏ على  علیه السلام  آران

 
     بامداد روز دوشنبه دهم مهرماه 1336 در خانواده‏ اى  ساده ، با ایمان و صبور ،
كودكى به دنیا آمد كه نامش را حسین نهادند . او از هر جهت با دیگر برادرانش
متفاوت بود و از همان آغاز طفولیّت ، اُنس و علاقه زیادى به خانواده داشت .
     هزینه تحصیلش از دسترنج خودش بود ، به‏ طورى‏كه ابتدا چند ساعتى كار
مى‏كرد و سپس به خواندن درس مشغول مى‏شد . میزان تحصیلاتش تا پایان دوره
ابتدایى بود و بعدها به دلیل مشكلات خانواده ، مدرسه را رها كرد و با پشتكار
فراوان به قالیبافى پرداخت .
     علاقه زیادى به مادرش داشت و در كارها به او كمك مى‏كرد . مادر بزرگوارش
مى‏گفت : «نامش را حسین نهادیم تا از سربازان با اخلاص آن حضرت باشد . نور
ایمان در سیمایش موج مى‏زد و قرآن خواندنش ترك نمى‏شد . هیچ‏گاه سخن
نادرستى از او نشنیدیم . در ایّام جوانى ، لذّات دنیوى برایش اهمّیتى نداشت و
همیشه مى‏گفت : ما در مملكتى هستیم كه پیشوا و رهبر آن ، امام است . جوانان را
باید به راه راست هدایت كرد تا رهرو راه امام باشند » .
     حسین به ورزش به‏ویژه فوتبال علاقه‏مند بود و به اتّفاق جوانان محلّه یك تیم
ورزشى تشكیل داده بود . از كینه‏ورزى و دشمنى بیزار بود و سعى مى‏كرد حدّاقل
هفته‏اى یك بار با خویشاوندان صله رحم نماید .
     او فردى خوش‏طبع و خوش‏اخلاق بود و از این رو همه او را دوست داشتند .
هرگاه مى‏دید دو نفر از یك‏دیگر دلگیر و با هم قطع رابطه كرده‏اند ، واسطه آشتى
میان آن‏ها مى‏شد .
     با آن‏كه خود وضع مالى چندان خوبى نداشت و روزها را با غذایى ساده
مى‏گذراند ، به فقیران و تنگدستان كمك مى‏كرد و همنشین آن‏ها بود . به عیادت
مریضان مى‏رفت و براى شفاى آن‏ها دعا مى‏كرد .
     سرانجام زمان سربازى فرا رسید . یكى از هم‏خدمتى‏هایش مى‏گوید : «تظاهرات
مردم به اوج خود رسیده بود . من و حسین و چند سرباز دیگر را براى سركوب كردن
مردم فرستادند . سرگروهبان دستور داد به مردم حمله كنیم . امّا برخلاف دستور ،
حسین با دیدن عكس امام آن را در آغوش گرفته و اشك ریخت . ما همه با تعجّب و
نگرانى به او نگاه مى‏كردیم . این كار حسین كه براى دیگر سربازان و به‏ویژه
سرگروهبان ، غیرمنتظره بود ؛ خشم او را برانگیخت و او را از عكس جدا كرد و به
پادگان فرستاد . روزها او را شكنجه دادند و اذیّت كردند . بعد از مدّتى یكى از
آشنایان خبر آورد كه حسین را در مشهد دیدم ، امّا حال عادى نداشت و از شدّت
شكنجه بیمار شده بود و این خبر براى خانواده حسین بسیار ناراحت‏كننده بود .
مدّتها گذشت و حال وى بهبود یافت » .
     حسین اوّلین كسى بود كه در محلّه خود به ‏عنوان  پاسدار انتخاب شده بود . او
مدّتى به اصفهان رفت و در آن‏جا مشغول كار بود كه جنگ تحمیلى آغاز شد . او كه
مى‏دید اسلام در خطر است ، دیگر طاقت ماندن نداشت و با وجود تمام مشكلات
، به جبهه رفت و با اخلاص تمام به جنگ با دشمنان پرداخت .
     حسین در عملیّات خرمشهر از ناحیه دست مجروح و مدّتى بسترى شد ، امّا
طولى نكشید كه به جبهه بازگشت و این‏بار كه به امید نیل به شهادت به جبهه آمده
بود ، بسیار خوشحال بود .
     یكى از همسنگرانش نحوه شهادتش را چنین بیان مى‏كند : «آن شب عملیّات به
پایان رسیده بود ، حسین براى رفع تشنگى به داخل سنگر رفت تا آب بیاورد ، وقتى
از سنگر بازگشت یك مرتبه تركش به صورت او اصابت كرد و نصف صورتش را
غرق در خون نمود و سرانجام به درجه رفیع شهادت نائل آمد » .
روحش شاد و راهش مستدام و پررهرو باد !

«فرازى از وصیّت‏نامه شهید حسین لقب‏دوست »
 
     اللّهم اجعل محیاى محیا محمّد و آل‏محمّد و مماتى ممات محمّد و آل‏محمّد  صلى ‏الله‏ علیه ‏و ‏آله
     به نام اللّه ، پاسدار حرمت خون شهیدان و با سلام و درود به مهدى موعود
(عج) و با درود به رهبر كبیر ، انقلاب خمینى بت‏شكن ، پیرو راه امام حسین  علیه السلام  و با
درود به شهیدان به خون خفته كه درخت اسلام را با خون خویش آبیارى نمودند و
راه امام حسین  علیه السلام  و قاسم و على ‏اكبر  و ابوالفضل العبّاس  علیه السلام  را ادامه دادند و
بهشت را خریدند .
     از تمام دوستان و آشنایان مى ‏خواهم  امام را تنها نگذارند . اسلام را تنها نگذارند .
چرا باید در كشورى كه همه مسلمان و شیعه هستند ، بگذاریم دشمن بیاید و به
وطن ما حمله كند .
     من آرزو دارم فرزندم عبّاس ، راه مرا ادامه دهد و به خدمت سپاه درآید و
دخترانم زینب‏وار عمل كنند . پدر و مادر گرامى ! هرگز براى من گریه نكنید ، بلكه
براى حسین  علیه السلام  مظلوم گریه كنید . اگر شما براى من گریه كنید ، باعث خوشحالى
دشمنان مى‏شوید .
     همسر مهربان و فداكارم ! تو تمام مشكلات را تحمّل كردى و صبر را پیشه خود
ساختى ، تو نیز همانند زینب صبور باش و ایمان را فراموش نكن و از تو مى ‏خواهم
بچه‏هایم طیّبه ، عبّاس و مجید ، بچه كوچكم را خوب نگهدارى كنى تا راه مرا ادامه
دهند . خدا یار و نگهدار شما باشد .
     دوستان و آشنایان ! تقوا را پیشه خود سازید و پیرو ولىّ فقیه باشید و در مقابل
دشمنان ، وحدت خود را حفظ كنید و همیشه در سنگر نماز جمعه كه پشت دشمن
را مى‏شكند ، شركت فعّال داشته باشید و دست از روحانیّت آگاه برندارید و به
نداى امام لبّیك بگویید و راه شهیدان را ادامه دهید .
 
والسّلام ، برادر كوچك شما : لقب‏دوست