حدیث حسین منی و انا من حسین

این حدیث جزو مشهورترین احادیثی است كه از رسول اكرم (ص) در حق نواده گرامیش حسین بن علی (ع) ، از طریق فریقین نقل شده است. این حدیث را احمد بن حنبل و ترمذی و ابن ماجه از طریق سعید بن راشد از یعلی بن مره نقل كرده و گفته اند كه یك روز حضرت پیامبر (ص) به مهمانی تشریف می بردند، در راه به امام حسین (ع) برخورد كردند كه با جمعی از كودكان سرگرم بازی بود. حضرت (ص) با مهربانی و خوشروئی او را دنبال كردند تا سرانجام در آغوشش گرفتند، بعد یك دست زیر چانه و دست دیگر به پشت سر او گذارده چهره او را بین دو دست بالا برده، بوسیدند و سپس فرمودند: «حسین منی و انا من حسین، احب الله من احب حسینا، حسین سبط من الاسباط»، «حسین از من است و من هم از حسینم، هر كه حسین را دوست بدارد خداوند دوست او باد، حسین فرزندزاده ای است از فرزندزادگان انبیاء». اسباط یعنی فرزند زادگان یعقوب (ع) ، در این صورت معنای حدیث این است كه حسین همانند اسباط (برای ) یعقوب سبط من است 

و از نظر ایمان و عصمت و دریافت حقایق وحی، هم پایه انبیاء و برانگیختگان الهی است. حضرت رسول (ص) با این حدیث كمال اتحاد روحی و اتصال معنوی و پیوند قلبی بین خود و حسین بن علی (ع) را بیان فرموده اند. این حدیث از طریق شیعه در كتاب كشف الغمه اربلی و به نقل از او در بحار الانوار مجلسی نقل شده، ولی مأخذ آن همان روایت ترمذی است كه سندش به یعلی بن مره ختم می شود كه این حدیث را از رسول الله (ص) نقل كرده است. به نوشته آقای بهبودی «در میان علمای اهل سنت، كه اغلب از شرح و توضیح این گونه احادیث، دانسته و شناخته دریغ می كنند، تنها قاضی عیاض است كه در شرح حدیث حسین منی و انا من حسین به معنای اصیل آن اعتراف و تصریح می كند. او می گوید: گویا رسول اكرم (ص) با تابش نور وحی، آنچه را بین حسین (ع) و قاتلین آن سرور واقع شدنی بود می دانست، و لذا مخصوصا نام حسین (ع) را برد و فهماند كه او و حسین (ع) از حیث وجوب محبت و حرمت تعرض و محاربه، چون شخص واحداند، و رسول خدا (ص) به منظور تأكید همین اتحاد و یگانگی فرمودند: هر كه حسین را دوست بدارد خدا را دوست داشته، زیرا محبت حسین، محبت رسول خدا، و محبت رسول خدا، محبت خدا است».