آنچه تاكنون گفتيم بيان نكاتي كلي و اساسي براي علاقمندان به حفظ قرآن كريم بود. بجاست كه پيش از پايان دادن به بحث، يك برنامه عملي ساده را نيز براي اين كار پيشنهاد كنيم. البته تأكيد مي‌كنيم كه هدف ما صرفاً بيان يك نمونه كوچك است تا راهنمايي براي عزيزان علاقمند به حفظ قرآن باشد و آنان را در برنامه‌ريزي هرچه بهتر و دقيق‌تر براي اين كار ياري رساند.[1] پيش از بيان اين برنامه، بد نيست بار ديگر به برخي از نكاتي كه در مطالب پيشين گفتيم اشاره‌اي داشته باشيم:

* گفتيم كه براي آغاز كار حفظ، پيش از هر چيز بايد يك «مصحف حفظ» ـ با توجه به ويژگيهايي كه قبلاً بيان شد ـ تهيه كنيد.

* پيشنهاد ما اين بود كه كار خود را از حفظ جزء سي‌ام (از سورة‌ ناس به سوره نبأ) آغاز كنيد و پس از آن به حفظ قرآن از ابتدا اقدام نماييد.

* در ماههاي اول (دو تا سه ماه اول)، حجم محفوظات جديد شما در هر روز، از «نيم‌صفحه» تجاوز نكند. سپس اين ميزان را به يك صفحه افزايش دهيد و تا پايان هم به اين روند پايبند باشيد.

* سعي كنيد همواره با يك برنامه معتدل پيش برويد. به اين منظور برنامه حفظ قسمتهاي جديد، تنها در 5 روز هفته انجام گيرد و دو روز ديگر (مثلاً پنجشنبه و جمعه) را به مرور و تثبيت محفوظات پيشين و استراحت و تفريحات سالم اختصاص دهيد.

* نكته مهم ديگر كه به ويژه براي برنامه‌ريزي و زمانبندي حفظ و مرور به شما كمك مي‌كند اين است كه بدانيد: در اوايل كار حفظ، اختصاص دادن «يك ساعت» در شبانه‌روز براي حفظ و مرور محفوظات كافي به نظر مي‌رسد؛ اما به مرور زمان و با افزايش حجم محفوظات، بايد اين زمان را به تدريج افزايش دهيد و در نهايت به 2 ساعت در روز برسانيد. البته توجه داشته باشيد كه اين زمان (مثلاً دو ساعت) نبايد در يك نوبت لحاظ شود؛ بلكه سعي كنيد در چهار زمان نيم‌ساعته كارهاي مربوط به حفظ و مرور روزانه خود را برنامه‌ريزي كنيد.[2]

* به تجربه براي حافظان ثابت شده است كه همه آنها پس از خو گرفتن با حفظ قرآن، مي‌توانند به راحتي و با توجه به ديگر مشغله‌ها و فعاليتهاي روزمره، براي حفظ خود نيز برنامه‌ريزي كنند. بنابراين اگر در ابتدا كمي در اين كار با سختي مواجه شديد نگران نشويد و همواره به عنايات خداوند و كرامت قرآن دلگرم باشيد. اگر در چند ماه اول با سختيهاي حفظ قرآن مدارا كنيد، بي‌ترديد پس از آن به راحتي و در كنار ديگر فعاليتهاي روزمره به كار حفظ و مرور محفوظات نيز خواهيد پرداخت.

الف) تثبيت محفوظات

تثبيت محفوظات به چه معناست و تفاوت آن با مرور [1] چيست؟ «تثبيت» در حفظ قرآن به معناي استحكام نهايي و توأم با اطمينان محفوظات است. حافظ برای رسیدن به این نقطه، با عمل کردن به برنامه‌ای خاص و متناسب با تواناییهای خود، از آمادگي كاملي جهت ارائه محفوظات برخوردار مي‌شود و خاطر خود را از بابت فراموش نكردن آنها آسوده مي‌كند. برنامه تثبيت با تعريف فوق را مي‌توان مقوله‌اي جدا از مرور و تكرار محفوظات دانست.[2] مرور و تكرار ـ چنانچه در درس پنجم گفتيم ـ مقوله‌اي است كه حافظ تا پايان عمر خود با آن درگير است، اما مقوله تثبيت امري موقت است كه حافظ ـ طبق توضيحي كه در ادامه خواهيم داد ـ در مدت‌زماني محدود به آن مي‌پردازد.

اقسام تثبيت

تثبيت محفوظات با تعریف فوق را می‌توان دو گونه دانست: تثبيت جزئي و تثبيت كلي.

1. تثبيت جزئي: اين نوع تثبيت پس از حفظ هر جزء عملي مي‌شود؛ به اين ترتيب كه حافظ ـ مثلاً ـ با اتمام حفظ جزء اول، در يك بازه زماني حداكثر يك ‌هفته‌اي، به تثبيت همان جزء می‌پردازد و پس از آن حفظ جزء دوم را شروع می‌كند. در اين يك هفته لازم است حافظ در هر روز بین یک تا سه بار، جزئي را كه به‌تازگي حفظ كرده مرور نمايد. به اين ترتيب و پس از يك هفته، حافظ به خوبي بر جزء اول مسلط مي‌شود و با خيال آسوده به حفظ جزء دوم مي‌پردازد.

ج) اقسام مرور

1. مرور از حافظه

بهترين و مؤثرترين روش مرور محفوظات «مرور از حافظه» است. مرور از حافظه زماني رخ مي‌دهد كه حافظ قرآن با تكيه بر حافظه آبهترين و مؤثرترين خود، سعي مي‌كند محفوظات را از حفظ بخواند. در اين روش حافظ، قرآن را مي‌بندد و مي‌كوشد محفوظات جديد يا قديم را با کمک گرفتن از حافظه (و به عبارت بهتر، با کار کشیدن از حافظه) بازيابي نموده و بر زبان جاري سازد. نكته حائز اهميت در اين روش آن است كه حافظ نبايد بلافاصله پس از مكث يا به خاطر نياوردن عبارات و آيات به قرآن مراجعه كند؛ بلكه بايد سعي كند با تأمل و دقت در محل قرار گرفتن آيه و عبارات قبلي و بعدي آن و نيز ارتباطات معنايي و لفظي كه در هنگام حفظ بين آيات برقرار نموده آنها را به ياد آورد و اگر اين تأمل و دقت نتيجه‌بخش نبود، آنگاه به قرآن مراجعه كند. البته اين مراجعه هم بايد مراجعه‌ای مؤثر و مفيد باشد؛ به اين معنا كه صرفاً به ديدن قسمت مورد نظر بسنده نكرده و با دقت در مكان قرار گرفتن آيه و نيز ارتباطش با آيات قبل و بعد، بكوشد براي هميشه آن را در ذهن خود تثبيت نمايد تا در مرورهای بعدی دوباره در به یاد آوردن آن دچار مشکل نشود. به علاوه، به هنگام خواندن محل اشتباه هم، بهتر است خواندن خود را از يك يا چند آيه قبل و در آيات طولاني، از ابتداي آيه آغاز نمايد.

* يك توصيه كابردي: در موارد بسياري حافظ قرآن در مرورهاي خود با اشكالات مشابهي مواجه مي‌شود؛ به اين معنا كه مثلاً در مرور سوره مباركة‌ »نساء»، در يادآوري انتهاي آيات، به دفعات متعدد به مشكل برمي‌خورد؛ يا در سوره مباركه هود، در مرور و بازخواني داستان پيامبراني كه در اين سوره آمده به جهت مشابهت آن با آياتي كه در سورة‌ مباركه اعراف آمده دچار مشكل مي‌شود. يك راه‌حل كليدي براي مواجهه با اينگونه اشكالات ـ كه البته در بحث «حفظ و مرور آيات و عبارات مشابه» نيز به آن اشاره خواهد شد ـ نگارش و نوشتن دقيق محل و مورد اشتباه و در صورت لزوم مقايسه آن با قسمتهاي مشابه است. اگر حافظ قرآن محلهايي را كه به هنگام مرور و بازخواني آنها با مشكل مواجه مي‌شود به طور منظم يادداشت نمايد و در فرصتي جداگانه به بررسي موارد يادداشت‌شده بپردازد، بي‌ترديد در مرورهاي آينده با مشكلات كمتري مواجه خواهد شد.

الف) ‌اهميت و جايگاه مرور در حفظ قرآن

اگر از هر يك از حافظان موفق قرآن بپرسيد كه «در فرآیند حفظ قرآن، حفظ قسمتهاي جديد مهم‌تر است يا مرور و نگهداري محفوظات گذشته؟» بي‌درنگ به شما خواهد گفت: «مرور و نگهداري محفوظات گذشته». اين اهميت بدان حد است كه مي‌توان ادعا كرد سهم حفظ كردن و از بر نمودن سور و آيات جديد در حفظ قرآن حداكثر 20 تا 30 درصد است و مابقي اين سهم از آن «مرور و تكرار محفوظات» مي‌باشد. بحث مرور از همان آغاز روند حفظ مطرح است و به تدريج و با افزايش حجم محفوظات جدي‌تر و پررنگ‌تر مي‌شود. توضيحات بعدي ما در خصوص اقسام مرور، اين گفته را روشن‌تر خواهد كرد.

ب) اقسام سه‌گانه مرور

در فرآيند حفظ قرآن مي‌توان سه قسم مرور را در سه بازه زماني مختلف به شرح زير در نظر گرفت:

1ـ مرور در كوتاه‌مدت: اين قسم مرور مربوط به محفوظات جديد است. مقطعي كه در هر زماني از روز به عنوان «حفظ جديد» توسط حافظ به ذهن سپرده مي‌شود، لازم است در همان روز و ترجيحاً در چند فاصله زماني تكرار شود. ميزان اين تكرار حداقل 10 بار در روز است و اگر اين ميزان به 15، 20 و بيشتر هم افزايش يابد مطلوب‌تر است و كيفيت حفظ قسمت جديد را افزايش مي‌دهد. حافظ قرآن لازم است صفحه با نيم‌صفحه‌اي را كه ـ مثلاً ـ در آغاز روز حفظ مي‌كند، در چند فاصله زماني در طول روز (مثلاً در ميانه روز، آغاز شب و پيش از خواب) 5 بار يا بيشتر تكرار كند، [1] تا بدين ترتيب به برنامه «مرور در كوتاه‌مدت» به عنوان اولين گام از برنامه مرور عمل كرده باشد و در نتیجه مقطع جدید به خوبی در ذهن او تثبیت شود.

مقطع يا واحد حفظ مقداري از متن قرآن است كه حافظ در هر نوبت به محفوظات قبلي خود اضافه مي‌كند. پیشنهاد مي‌شود علاقمندان، حفظ مقاطع جدید را بر اساس معیار «نیم‌صفحه» یا «صفحه» انجام دهند؛ زیرا انجام این کار به فرد در جهت حاكم كردن هر چه بيشتر نظم در كار خود كمك مي‌كند و حافظه نيز بهتر مي‌تواند با حفظ يك مقدار ثابت (يعني نيم يا يك صفحه) در هر نوبت خود را سازگار نمايد. [1]

* نكته مهم: توصيه عموم اساتيد حفظ و حافظان موفّق به علاقمندان حفظ قرآن اين است كه در ابتداي كار و حد‌اقل در سه ماه اول، مقطع حفظ خود را از «نيم‌صفحه» بيشتر نكنند. توجه به اين نكته فرد را از آفاتي كه دامنگير بسياري از مشتاقان حفظ مي‌شود ـ‌ از جمله از دست دادن شوق و حرارت اوليه براي حفظ قرآن، خستگيهاي روحي و جسمي، احساس دلزدگي نسبت به حفظ و حتي تلاوت قرآن و ... ـ باز مي‌دارد و علاوه بر تقويت و افزايش اشتياق و انگیزه دروني، آمادگي و كاركرد حافظه را نيز افزايش مي‌دهد. پس از اين مدت، شخص مي‌تواند مقطع حفظ را به يك صفحه افزايش دهد و تا پايان كار نيز به اين روال پايبند باشد. حفظ كردن بيش از يك صفحه به عنوان حفظ جديد در هر نوبت، به هيچ وجه توصيه نمي‌شود.[2]

اما براي حفظ يك مقطع (مثلاً يك صفحه) بايد چه كارهايي انجام داد؟ در ادامه با برشمردن چند مرحله، به اين پرسش پاسخ مي‌دهيم:

* مرحله اول: اطمينان از صحت روخواني و تسلط بر روانخواني آيات: پيش از آغاز حفظ مقطعي خاص از قرآن، لازم است ابتدا روخواني صحيح آن را فراگيريم و پس از تسلط بر روانخواني، به حفظ آن اقدام نماييم. اهميت اين مرحله از آنجاست كه اشتباه در روخواني آيات موجب حفظ كردن نادرست آنها مي‌شود و سپس تكرار چندباره‌ اين اشتباه، آن را در ذهن تثبيت مي‌كند. آنگاه حافظ پس از پي بردن به اشتباه خود كار دشواري براي تصحيح آن خواهد داشت و با مشقت فراوان مواجه خواهد شد. از اين رو لازم است فرد در ابتدا از صحت روخواني آيات اطمينان يابد و پس از خواندن چندباره آنها و تسلط بر روانخواني آيات به حفظ آنها بپردازد. براي اطمينان از صحت روخواني مي‌توانيم يك يا چند بار تلاوت ترتيل مقطع مورد نظر را گوش كنيم، يا نزد كسي كه به صحت روخواني او اعتماد داريم آن مقطع را تلاوت كنيم.

در درس گذشته گفتیم که مهم‌ترین نکته در حفظ قرآن به روش دیداری این است که در فرآیند حفظ كل قرآن، به تعداد صفحات اين كتاب مقدس، تصاویری در حافظه بلندمدت حافظ نقش می‌بندد؛ که هر قدر این تصاویر روشن‌تر و واضح‌تر باشد، کیفیت حفظ ارتقا می‌یابد و شخص از کار خود احساس رضایت بیشتری خواهد کرد. با توجه به این نکته اصلی، به بیان مهمترین ویژگیهای مصحف حفظ می‌پردازیم. در ابتدا لازم است بیان کنیم که «مصحف حفظ» همان قرآن ويژه‌اي است كه حافظ در ابتداي كار حفظ براي خود برمي‌گزيند و ـ بنابر توصيه اكيد عموم اساتيد حفظ قرآن ـ بهتر است تا پايان يافتن حفظ كل قرآن، تمام فعاليت حفظ و مرور خود را با استفاده از همان قرآن انجام دهد. اما ويژگيهاي اين مصحف:

* بهتر است مصحف حفظ ـ چه برای حفظ آیات و چه برای در مرور و تکرار آنها ـ از قرآنهای رایج 15 سطری انتخاب شود. دلیل این توصیه اولاً ويژگي منحصر به فرد این قرآنها در پايان يافتن صفحات به آيات است؛ به اين معنا كه آيه پاياني هر صفحه در همان صفحه تمام مي‌شود و آخرين چيزي كه در صفحه ديده مي‌شود، شماره آن آيه است. همين ويژگي كمك شايان توجهي به حفظ آيات و شكل‌گيري تصوير ذهني مورد نظر در حافظه مي‌كند. همچنين زيبايي، صحّت و اتقان این رسم الخط و فراواني و در دسترس بودن آن نسبت به قرآنهای دیگر موجبات امتياز و برتري آن را فراهم کرده است. [1]

اَلْحَمْدُ لِلهِ الَّذِي هَدَانَا لِهَـذَا وَمَا كُنَّا لِنَهْتَدِيَ لَوْلا أَنْ هَدَانَا اللهُ [1]

خداي را سپاس، كه ما را در شمار امت آخرين پيامبر(صلي الله عليه و آله و سلم) قرار داد و كتاب گرانقدر قرآن را براي هدايت ما و بلكه همه بشريت، بر بنده برگزيده‌اش فرو فرستاد؛ كتاب عزيزي كه امير بيان حضرت علي (عليه السلام) در وصفش فرمود:

« وَاعْلَمُوا أنَّ هذَا الْقُرآنَ هُوَ النّاصِحُ الَّذي لا يَغُشُّ وَ الهادِي الّذي لا يَضِلُّ والمحَُدِّثُ الّذي لا يَكْذِبُ. وَ ما جالَسَ هذا القرآنَ أحَدٌ إلاّ قامَ عنْهُ بِزيادَةٍ أوْ نُقْصانٍ؛‌ زيادَةٍ في هُدًي أوْ نُقْصانٍ مِنْ عَمًي ... : بدانيد كه اين قرآن پنددهنده‌اي است كه فريب نمي‌دهد و هدايتگري است كه گمراه نمي‌كند و سخنگويي است كه دروغ نمي‌گويد. هيچكس همنشين قرآن نشد مگر آنكه با فزوني و يا كاهشي از كنار آن برخاست؛ فزوني در هدايت و كاهش در كوردلي و جهل ...»[2]