بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم
فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ(33)يَوْمَ يَفِرُّ المَْرْءُ مِنْ أَخِيهِ(34) وَ أُمِّهِ وَ أَبِيهِ(35) وَ صَاحِبَتِهِ وَ بَنِيهِ(36) لِكلُِّ امْرِىٍ مِّنهُْمْ يَوْمَئذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ(37) وُجُوهٌ يَوْمَئذٍ مُّسْفِرَةٌ(38) ضَاحِكَةٌ مُّسْتَبْشِرَةٌ(39) وَ وُجُوهٌ يَوْمَئذٍ عَلَيهَْا غَبرََةٌ(40) تَرْهَقُهَا قَترََةٌ(41) أُوْلَئكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ(42)
هنگامى كه آن صداى مهيب [صيحه رستاخيز] بيايد، (كافران در اندوه عميقى فرومى روند)! (33) در آن روز كه انسان از برادر خود مى گريزد، (34) و از مادر و پدرش، (35) و زن و فرزندانش (36) در آن روز هر كدام از آن ها وضعى دارد كه او را كاملًا به خود مشغول مى سازد! (37) چهره هايى در آن روز گشاده و نورانى است، (38) خندان و مسرور است (39) و صورت هايى در آن روز غبارآلود است، (40) و دود تاريكى آنها را پوشانده است، (41) آنان همان كافران فاجرند! (42)
سوره مبارکه عبس آیات 33-42